Just gone..

Εδώ είμαι πάλι,

προσπαθώντας να γράψω κάτι.

Δεν ξέρω τι,

αλλά μόνο για να ηρεμήσω,

για να βγάλω κάτι από μέσα μου.

Οι σκέψεις σκόρπιες..

Κι έπειτα,έρχεται αυτό το ερώτημα,

αυτό που ποτέ δεν θα απαντηθεί.

Αυτό το μεγάλο "γιατί";

Γιατί να φεύγουν άνθρωποι από δίπλα μας;

Όχι,δεν μιλάω για εσένα που το επέλεξες.

Μα για εκείνους.

Εκείνους που κανείς δεν τους ρώτησε.

Απλά κάποιος ή κάτι,

επέλεξε να τους πάρει τη ζωή.

Και μετά;Μετά τι; 

Το ξεπερνάς; 

Μα πώς να ξεπεράσεις κάτι τέτοιο;

Αν ήταν τόσο εύκολο,

δεν θα πονούσαν τόσοι για χρόνια και χρόνια.

Εσύ που λες "είναι καλύτερα έτσι",

έχεις σκεφτεί ποτέ αυτούς που μένουν πίσω; 

Μάλλον όχι.

Γιατί ΔΕΝ είναι καλύτερα έτσι.

Για κανέναν δεν είναι καλύτερα έτσι.

Το "καλύτερα" θα ήταν να βρίσκονταν εδώ.

Να μπορούν να ζήσουν όλα εκείνα που έχασαν.

Να εκπληρώσουν πράγματα που ήθελαν,

αλλά δεν κατάφεραν.

Ή μάλλον,που δεν πρόλαβαν.

Δεν είναι άδικο;

Για όλους αυτούς που έφυγαν,

φεύγουν,και θα φεύγουν για πολύ ακόμα.

Κάποιοι ακόμη,λένε "σε προσέχει από εκεί".

Ναι,αυτό απαλύνει τον πόνο,

αλλά για ελάχιστο χρονικό διάστημα.

Τόσο ελάχιστο,

που ούτε που το καταλαβαίνεις..

Γι'αυτό λοιπόν,

αυτοί που λένε όλα εκείνα τα "εύκολα λόγια",

ας βρουν μια λύση για τους υπόλοιπους.

Ας προσπαθήσουν να το εξηγήσουν.

Ας προσπαθήσουν να απαλύνουν τον πόνο επιτέλους.

Γιατί μάλλον αυτοί που μένουν πίσω,

είναι πάντα αδύναμοι.

 Και κάτι για το τέλος..

Ο θάνατος για τον άνθρωπο,

είναι ότι μια πέτρα για τον γιαλό.

Όταν την ρίχνεις,σηκώνει κύμα.

Μετά από λίγο,κοπάζει.

Η πέτρα όμως,εξακολουθεί να είναι μέσα..

Soundtrack: