.

Τα πράγματα ήρθαν πάλι έτσι,που την οδήγησαν σε τάσεις φυγής.
Γι'ακόμα μία φορά,εκεί που οι καταστάσεις ήταν ανεκτές,έγινε το μπαμ.
Ήταν μια αφορμή,όχι η αιτία.Η ανάγκη για αλλαγή,που είχε θάψει καλά.
Αλλαγή.
Μια λέξη που καθόριζε τη ζωή της.
Ήταν πάντα αυτό που αγαπούσε και φοβόταν περισσότερο από κάθε τι.
Ήταν για εκείνη,κάτι σαν την ελεύθερη πτώση,που έχει δύο όψεις.
Ο φόβος για την πτώση και η θέληση για την αίσθηση της ελευθερίας.
Ποιο απ'τα δύο να επέλεγε να κρατήσει;
Η αλλαγή ήταν αναπόφευκτη και θα ερχόταν σε μικρό χρονικό διάστημα.
Και τότε;Εκείνα που θα άφηνε πίσω;Εκείνοι που θα άφηνε πίσω;
Είχε χάσει ήδη αρκετά,δεν ήξερε αν έχει δύναμη να χάσει κι άλλα.
Κι ενώ της άρεσε να δοκιμάζει τον εαυτό της,αυτή τη φορά δεν ήθελε να το κάνει.
Πήγε μια βόλτα στη θάλασσα,προσπάθησε να βάλει τις σκέψεις της σε τάξη.
Δεν τα κατάφερε και συνέχισε όπως πριν.
"Δεν πειράζει",σκέφτηκε,"μια άλλη φορά".

And the tears come streaming down your face,when you lose something you can't replace,

when you love someone but it goes to waste.Could it be worse?

Αφενός και αφετέρου

Κατάλαβε λοιπόν,ότι δεν πρέπει ν'αφήνεις τις στιγμές

να σου φεύγουν απ'τα χέρια.

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να ασχολείσαι με ανούσια πράγματα.

Κάνε ότι μπορείς για να εκμεταλλευτείς

και το κλάσμα του δευτερολέπτου.

Μη φοβάσαι να ζήσεις.

Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο.

Ασ'τον να ερωτευτεί,να αγαπήσει.

Ασ'τον και να πληγωθεί,δεν είναι κακό.

Τουλάχιστον θα ξέρεις ότι ζεις.

Ότι δεν αφήνεις τον χρόνο απλά να κυλλάει εις βάρος σου.

Μην αφήνεις τον εγωισμό και τον θυμό να σε κυριεύουν.

Και θα δεις ότι αυτό,θα είναι η καλύτερη αμοιβή.

~~~

Είναι η φάση που δεν σε νοιάζει αν ισχύει.

Τα συναισθήματα κατακλίζουν όλο σου το είναι.

Θες απλά να νιώθεις.

Να περνάς ατέλειωτα βράδια κάνοντας όνειρα.

Αμέτρητα,όμορφα όνειρα.

Δεν έχει σημασία η πραγματικότητα.

Το μόνο που μπορείς και θες να κάνεις,είναι να ονειρεύεσαι.

Ξέρεις,είναι τα βλέμματα που σε οδηγούν εκεί.

Είναι το άγγιγμα,οι λέξεις.

Είναι οι στιγμές.

Απλά κλείνεις τα μάτια και κάνεις όνειρα.

Κι ας μην βγουν αληθινά,

φτάνει που έχεις αυτή τη μαγεία μέσα σου.

Η μαγεία αυτή,που κάνει το πιο απλό άτομο,το πιο συνηθισμένο,

να φαίνεται στα μάτια σου ως αυτό το μοναδικό.

Αυτό το διαφορετικό.



Και ξανά η στιγμή που θες να πεις τόσα 

και δεν βγαίνει ούτε συλλαβή.

Είναι πολλά,άσχημα και όμορφα.

Άλλες οι προταιρεότητες όμως.

Προτιμάς να πνίγεσαι στις σκέψεις σου,

απ'το να κοιμηθείς έστω κι ένα βράδυ χωρίς αυτές.

Σε λίγο καιρό θα τελειώσουν 

και τα καλά και τα κακά. 

Όλο αυτό φαίνεται απέραντο βουνό.

Τα πρέπει,τα μη,όλα αυτά που σε σταματάνε. 

Και θες να φύγεις,όσο πιο μακριά γίνεται.

Είναι όμως πολλά αυτά που σε κρατάνε.

Εύχεσαι να είχαν έρθει νωρίτερα,

ίσως τα πράγματα να ήταν αλλιώς.

Σίγουρα τα πράγματα θα ήταν αλλιώς.

Μα όλα έχουν το λόγο τους.

Σκέψου,αν κανόνιζες εσύ το πώς θα ζήσεις,

απλά δεν θα είχε νόημα. 

Μέρα με τη μέρα,περιμένεις ένα σήμα.

Κάτι,για να ξέρεις το πώς θα συνεχίσεις.

Πήγε πάλι αργά όμως, "ίσως αύριο".

Και προσπαθείς να εξηγήσεις τι είναι όλο αυτό.

Μπορεί η συνήθεια,μπορεί το άγνωστο,

μπορεί και κάτι δυνατότερο απ'όσο νομίζεις.

Και κάπως έτσι καταλήγεις να λες και να σκέφτεσαι συνεχώς τα ίδια πράγματα. 

 Καλή συνέχεια.

Κρατάω μια ανάσα για το τέλος να μεθώ,
θα περιμένω φίλε, να φανείς πριν να χαθώ.