Το έργο*

Αυτή η πίκρα,που είναι τόσο κοντά στη γλύκα..

Όταν αναπολείς στιγμές που πέρασαν

και συνειδητοποιείς ότι δεν θα έρθουν πίσω..

Όταν καταλαβαίνεις το πόσο μικρός είσαι

σε σχέση με τον χρόνο..

Τον χρόνο που περνάει και δε μπορείς να σταματήσεις..

Και νιώθεις άδειος,κενός..

Σαν κάτι ξαφνικά να έχει σπάσει μέσα σου.

Χάνεις το έδαφος κάτω απ'τα πόδια σου.

Γίνεσαι θεατής.

Θεατής στο έργο που κάποτε πρωταγωνιστούσες.

Στο έργο που εσύ είχες επιλέξει του υπόλοιπους ηθοποιούς.

Εσύ καθόριζες την πλοκή του,

εσύ έντυνες με μουσική τα συναισθήματα όλων.

Κομπάρσοι,έρχονταν και έφευγαν.

Όλοι τους είχαν αφήσει κάτι,

που χωρίς αυτό δεν θα υπήρχε συνέχεια...

Και μέσα σε δευτερόλεπτα,

κάποιος ή κάτι,σαν να σε έβγαλε απ'το πλάνο..

 Σαν να πατήθηκε ένα κουμπί που σε έβαλε σε αδράνεια

και πλέον είσαι ένας θεατής που βλέπει απ'τα πίσω καθίσματα,

και χωρίς κανέναν δίπλα του,το ίδιο του το έργο..

Την ίδια του τη ζωή τελικά. . .

Soundtrack: