.

Τα πράγματα ήρθαν πάλι έτσι,που την οδήγησαν σε τάσεις φυγής.
Γι'ακόμα μία φορά,εκεί που οι καταστάσεις ήταν ανεκτές,έγινε το μπαμ.
Ήταν μια αφορμή,όχι η αιτία.Η ανάγκη για αλλαγή,που είχε θάψει καλά.
Αλλαγή.
Μια λέξη που καθόριζε τη ζωή της.
Ήταν πάντα αυτό που αγαπούσε και φοβόταν περισσότερο από κάθε τι.
Ήταν για εκείνη,κάτι σαν την ελεύθερη πτώση,που έχει δύο όψεις.
Ο φόβος για την πτώση και η θέληση για την αίσθηση της ελευθερίας.
Ποιο απ'τα δύο να επέλεγε να κρατήσει;
Η αλλαγή ήταν αναπόφευκτη και θα ερχόταν σε μικρό χρονικό διάστημα.
Και τότε;Εκείνα που θα άφηνε πίσω;Εκείνοι που θα άφηνε πίσω;
Είχε χάσει ήδη αρκετά,δεν ήξερε αν έχει δύναμη να χάσει κι άλλα.
Κι ενώ της άρεσε να δοκιμάζει τον εαυτό της,αυτή τη φορά δεν ήθελε να το κάνει.
Πήγε μια βόλτα στη θάλασσα,προσπάθησε να βάλει τις σκέψεις της σε τάξη.
Δεν τα κατάφερε και συνέχισε όπως πριν.
"Δεν πειράζει",σκέφτηκε,"μια άλλη φορά".

And the tears come streaming down your face,when you lose something you can't replace,

when you love someone but it goes to waste.Could it be worse?