Απροσδιόριστο.

Αυτό,που έχεις τόσα πολλά να πεις.

Που τα φωνάζεις στον άλλον με το βλέμμα σου,με τις κινήσεις.

Μα έχει κλείσει αυτιά και μάτια.

Και καταλαβαίνεις πως είναι αργά.

Ίσως να μην ήταν ποτέ "νωρίς".

Παρεξηγήσεις και όλα γενικά.

Όλα στον αέρα και οι σκέψεις μπερδεμένες.

Τι να πεις,τι να κάνεις,τι γίνεται μετά.

Θες να αρχίσεις να τρέχεις μέχρι να κουραστείς τόσο,

ώστε να σταματήσει το μυαλό σου να σκέφτεται.

Όμως αντίθετα,καταλήγεις στα ίδια και τα ίδια.

Και δε βγάζει πουθενά.

Έτσι κι αλλιώς δεν θα έβγαζε,το ξέρεις,δεν είναι η πρώτη φορά.

Και λες τέλος.

Μα για να υπάρξει τέλος,πρέπει να υπάρξει και αρχή..

Soundtrack: