Και ξανά η στιγμή που θες να πεις τόσα 

και δεν βγαίνει ούτε συλλαβή.

Είναι πολλά,άσχημα και όμορφα.

Άλλες οι προταιρεότητες όμως.

Προτιμάς να πνίγεσαι στις σκέψεις σου,

απ'το να κοιμηθείς έστω κι ένα βράδυ χωρίς αυτές.

Σε λίγο καιρό θα τελειώσουν 

και τα καλά και τα κακά. 

Όλο αυτό φαίνεται απέραντο βουνό.

Τα πρέπει,τα μη,όλα αυτά που σε σταματάνε. 

Και θες να φύγεις,όσο πιο μακριά γίνεται.

Είναι όμως πολλά αυτά που σε κρατάνε.

Εύχεσαι να είχαν έρθει νωρίτερα,

ίσως τα πράγματα να ήταν αλλιώς.

Σίγουρα τα πράγματα θα ήταν αλλιώς.

Μα όλα έχουν το λόγο τους.

Σκέψου,αν κανόνιζες εσύ το πώς θα ζήσεις,

απλά δεν θα είχε νόημα. 

Μέρα με τη μέρα,περιμένεις ένα σήμα.

Κάτι,για να ξέρεις το πώς θα συνεχίσεις.

Πήγε πάλι αργά όμως, "ίσως αύριο".

Και προσπαθείς να εξηγήσεις τι είναι όλο αυτό.

Μπορεί η συνήθεια,μπορεί το άγνωστο,

μπορεί και κάτι δυνατότερο απ'όσο νομίζεις.

Και κάπως έτσι καταλήγεις να λες και να σκέφτεσαι συνεχώς τα ίδια πράγματα. 

 Καλή συνέχεια.

Κρατάω μια ανάσα για το τέλος να μεθώ,
θα περιμένω φίλε, να φανείς πριν να χαθώ.